உவமை

அன்பே உனக்கு உவமை
ஆதவன் என நினைத்திருந்தேன் ஆனால்
அவனைவிடவும் ஒளி மிகுந்ததல்லவா உன் வதனம்

அன்பே உனக்கு உவமை
வானம் என நினைத்திருந்தேன் ஆனால்
வானத்தைவிடவும் பரந்ததன்றோ உன் இதயம்

அன்பே உனக்கு உவமை
கடல் என நினைத்திருந்தேன் ஆனால்
கடலைவிடவும் ஆழமானதன்றோ உன் காதல்

அன்பே உனக்கு உவமை
மலை என நினைத்திருந்தேன் ஆனால்
மலையைவிடவும் உயர்ந்ததன்றோ உன் பெருமை

அன்பே உனக்கு உவமை
தங்கம் என நினைத்திருந்தேன் ஆனால்
தங்கத்தைவிடவும் சிறந்ததன்றோ உன் தரம்

அன்பே உனக்கு உவமை
அன்னை என நினைத்திருந்தேன் ஆனால்
அன்னையை விடவும் அரியதன்றோ உன் அன்பு

அன்பே உனக்கு உவமை
கடவுள் என நினைத்திருந்தேன் ஆனால்
கடவுளைவிடவும் பெரியதன்றோ உன் கருணை

அதனால்தான் உன்னை என்
தமிழ் என்று நினைத்துவிட்டேன் அதைவிட
தலை சிறந்தது வேறில்லை அல்லவா.